Çocuklar tırmanmayı severler, gördükleri tırmanılabilecek her şeye tırmanmak isterler. Nasıl ki bebekler ellerine geçirdikleri her şeyi ağızlarına sokarlarsa, çocuklar da doğal olarak gözlerine kestirdikleri her yere tırmanmadan duramazlar.
Çocuk tırmanırken bedenini dengede tutmayı, denetim altına almayı, kendine güvenmeyi öğrenir. Tırmanma çocuğun cesaretinin, korkmadığının gösterisidir. Tırmandığı yerden aşağılara bakarak kendinin ne kadar büyüdüğünü göstermek ister.
Tırmanma, çocuğun önemli bir becerisidir.
Kırsal kesimde çocuklar meyve ağaçlarına tırmanıp üretime katılır. Ege bölgesinde çamfıstığı toplanan köylerde, evlenme yaşına gelen gen-cin, yüksek çam ağacından fıstık toplama sınavını geçmesi gere-kir. Dağcılık gibi bazı spor dallarında, bazı mesleklerde tırmanma becerisi önemlidir.
Elazığ’da üç yaşındaki kız, odanın açık bırakılan penceresinden sarktı ve üçüncü kattan düştü.
Turgutlu’da dört yaşındaki çocuk, annesini merak ederek balkona çıktı ve balkondan sarkarken beşinci kattan düştü.
Kayseri’de dört yaşındaki bir çocuk kar tanelerini tutmak için açık pencerenin önüne koyduğu sandalyeye tırmandı, kar tanelerini tutmaya çalışırken dengesini kaybederek altıncı kattan düştü.
Tırmanma, yürümeye, koşmaya oranla daha zor ve tehlikelidir. Çocuk bazen tırmanır ama inemez, bazen de tırmandığı yerden düşer. İnemediğinde telaşa kapılmadan, bağırmadan, azarlamadan çıktığı yerden inmesi için ona cesaret vermeliyiz. Düşüp yaralanmışsa yarasını beresini ah vah demeden, soğukkanlılıkla tedavi etmeliyiz. Korkmuşsa bizim soğukkanlılığımız onun korkusunu yenmesine yardım eder.
