Doktor, ne kadar sevecen davranırsa davransın, ne kadar becerikli olursa olsun, kendisini çocuğa pek sevdiremez. Doktor, çocuğun sevemeyeceği pek çok şey yapar: Soyundurur, soğuk araçlarla orasına burasına dokunur, ilaçlar verir, kocaman bir iğne bile batırır. Üstelik doktor, çocuğun yadırgayacağı biçimde giyinir, burnuna, kulaklarına, gözlerine bakar.
Doktora muayene olurken biz bile tedirgin olmaz mıyız?
Doktorun çocuğumuzu sevmesi iyi olur; ama doktor çocuğa kendini sevdirmek zorunda değildir. Bizim de çocuğun doktoru sevmesi için çabalamamız gerekmez. Böyle bir çaba, çocukta bizim kendinin yanında değil doktorun yanında olduğumuz duygusunu yaratır. Doktorun odasında çocuğun yanında durduğumuzda, çocuk bizim kendisine arka çıkacağımızı düşünerek daha çok ağlayıp sızlayabilir. Onları baş başa bırakmak en iyisidir. Çocuğun doktora karşı tepkisinden utanmamız, doktordan özür dilememiz de gerekmez. Çocuğu azarlamamız, doktorun verdiği acıya bir acı daha katar. Eğer doktorun işine karışmaz, sakin bir köşede oturursak ya da çocuğu doktorla baş başa bırakarak dışarda beklersek, bizim sakinliğimiz çocuğumuza da yansır, onu sakinleştirir.
Bazı ana-babalar, çocukluklarından getirdikleri alışkanlıkla doktordan o kadar çok korkarlar ki, bu korkuyu ellerinde olmadan çocuklarına bulaştırırlar.
