Anne veya babanın yokluğu çocuklarda çeşitli sorunlara ve korkulara neden olabilir. Çocuklar, ister ölüm nedeniyle isterse boşanma veya farklı nedenlerle olsun, annenin ya da babanın yokluğunda kendilerini suçlarlar. Yanlarında olan anne ya da babayı ise kaybetme ve yalnız kalma korkusu taşırlar. Sıkıntılarını uyumsuzluk, öfke nöbetleri, içe kapanıklık veya suskunluk gibi farklı davranış bozukluklarıyla gösterebilirler. Normal koşullarda anne ve baba, çocuklarıyla ilgilenirken paylaşım ve dayanışma içindedirler. Oyun arkadaşlığından eğitmenliğe, sorun çözücülükten sırdaşlığa pek çok rolü hayatları boyunca zaten birlikte yürütürler. Tek başına çocuk büyüten anne/baba ise bu rolü tek başına üstlenmek zorundadır. Bazen annenin baba, bazen de babanın anne rolünü oynaması gerekecektir.
Ne Yapılmalı
Ebeveynliğin en önemli görevlerinden biri çocuklarını iyi dinlemek olmalıdır. Ebeveynin görevi çocuğunu anlamaya çalışmak, çocuğun davranışlarını ve en önemlisi ruh sağlığını olumlu şekilde yönlendirmektir. Doğru yaklaşım, çocuktan olgun olmasını istemek değil, kendini çocuğun yerine koyarak neler düşünebileceğini ve bekleyebileceğini sağlıklı şekilde değerlendirmektir. Çocukla yakın bir ilişki kurmak güven duygusunu geliştirir ve duygularını açıklıkla paylamasını Sağlar.
Tek ebeveynler çocuklarını yetiştirirken anne ya da babalık görevlerini aksatmadan uygulamaya devam etmelidirler. Tek ebeveyn olmalarından dolayı çocuğa yoksunluk hissettirmemenin yolu, uygun olsun olmasın çocuğun her istediğini yapmasına izin vermek, disiplini ikinci plana itmek değildir. Bu yaklaşım, çocukların kendilerini daha iyi hissetmelerini sağlamaz. Sınır tanımayan, sosyal ilişkilerde zorlanan çocukların yetişmesine yol açar. Tek ebeveynlerin çocuklarla yataklarını paylaşması da doğru değildir.
Uykusuzluk, aşırı sinirlilik, okul performansında düşüş, kendine zarar verme gibi önemli değişimlerde mutlaka psikolojik destek alınmalıdır.
