Erken doğan çocuk, sağlık durumu iyi ise, genellikle ağırlığı 2500 gr ı bulunca eve gönderilir.
Nice kaygılı günler geçirilmiş, her şey bir yana bırakılıp bebeğin durumundan haber beklenmiştir. Hekimlerin yolu sabırsızlıkla gözlenmiş ve sürekli olarak “bebek ne kadar büyüdü ?”, “ağırlığı ne kadar oldu? “.”hangi tahliller yapıldı?”, “ne kadar süt içti?” gibi sorular sorulmuştur.
En büyük kaygının çocuğun yaşayıp yaşamayacağı üzerinde yoğunlaştığı dönem geride bırakılınca, yavaş yavaş, ağırlığının evine götürülebilecek kadar artması beklenmeye başlanır.
Çocuk bu arada yavaş yavaş da olsa büyümüştür. Ancak ağırlığı hemen değişmeyebilir.
Tam taburcu edilmek üzereyken, ağırlığı birkaç gram düşüp de hastanede birkaç gün daha kalma olasılığı bile vardır. Böyle durumlarda ana babanın direnci kırılabilir. Ana baba, bebeğin hiçbir zaman hastaneden çıkamayacağını ya da hekimlerin onun için gereken her şeyi yapmadıklarını ya da çocuğu kendilerinin bilmediği bazı nedenler yüzünden taburcu etmek istemediklerini düşünürler.
Yine de bir gün gelir, çocuk gerçekten evinin yolunu tutar. Onca zaman, herkes onu beklemiştir! Onu evde görmek, ona rahatça bakabilmek, sevip okşamak, nihayet kucağına alabilmek isteği yalnız anne babada değil, onları bu süre içinde izlemiş, hastaneden kimi günler memnun, kimi günler üzüntülü, kırık döndüklerini görmüş olan büyükanneler, büyükbabalar, akrabalar ve eş dostlar için de çok güzel bir duygudur.